Eftir hverju er beðið?

Grein í New York Times minnti mig á að hin mikla losun gróðurhúsalofttegunda okkar mannanna er fyrst og fremst pólistískt en síðan hagfræðilegt vandamál. Tæknilega er allt mögulegt. Það vantar hvatann frá stjórnvöldum í heiminum, ekki endilega frá öllum í einu, heldur verður einhver að stíga fyrsta skrefið, búa til hvata til að finna aðrar leiðir við orkuöflun. Það er eins og allir renni saman áfram í hlutlausum, með hvoruga hendi á stýri og alls ekki spennt öryggisbelti. Ég er ekki að segja að loftslagssáttmálinn sé ónýtur en sá pakki fer ansi hægt af stað. Kannski það verði BNA sem ríði á vaðið með hagrænar leiðir í þessari vandasömu klemmu sem við höfum komið okkur í.

Við höfum fordæmin, baráttu gegn súru regni og losun brennisteins- og köfnunarefnisoxíða (smog). Þar var beitt annars vegar lagalegum takmörkunum og hins vegar hagrænum hvötum. Lausnirnar létu ekki á sér standa, án þess að t.d. breytingar á bílum yrðu óheyrilega dýrar eins og spáð var vegna "smog". En það getur enginn grætt á loftslagsmálunum og á meðan verður engin hreyfing í rétta átt. Auðvitað er öll miðstýring varasöm en nú þarf að láta hendur standa fram úr ermum.