Saga kókoshnetuolíunnar

Af því að ég er svo hugfanginn af olíu og fitu, þá er ekki úr vegi að segja frá því að nú eru margir sérfræðingar á því að kókoshnetuolía sé ekki aðeins besta olían til að elda úr af mörgum vondum kostum, heldur sé hún jafnvel holl líka. En saga kókoshnetuolíunnar hefur ekki verið neinn dans á rósum. Fyrir síðari heimsstyrjöldina var kókosnhnetuolía notuð talsvert við matargerð en vegna hernáms Japana á Filippseyjum og fleiri eyjum í Suður Kyrrahafi, þá minnkaði framboðið á þessari olíu í hinum vestræna heimi, einkum Bandaríkjunum. Hvað gerðist þá, jú hinn stórkostlegi jurtaolíuiðnaður þróaði ýmsar aðrar tegundir olíu til að nota, sólblómaolíu, soyabaunaolíu, kornolíu o.fl. og fljótlega voru orðnir gríðarlegir hagsmunir í iðnaðinum sjálfum og þó svo ekki væri lengur fyrirstaða fyrir því að flytja inn kókoshnetuolíu þá höfðu tiltölulega fátækir framleiðendur hennar ekki bolmagn til að keppa við hinn sterka jurtaolíuiðnað. Strax í lok 6. áratugarins hafði almenningsálitið, sérstaklega í Bandaríkjunum, snúið baki við mettuðum fitum eins og smjöri og kókoshnetuolíu, enda þá talið meginorsök hjartasjúkdóma. Kókoshnetuolía er hins vegar að koma aftur, sterkari en nokkru sinni, samhliða blessuðu smjörinu.