Of mikið lesefni

Þegar ég tók upp 24 stundir við innganginn í strætó í morgunn grunaði mig að eitthvað slæmt væri í aðsigi. Blaðið var óvenju þungt og efnismikið. Hingað til hefur þetta létta blað passað mér á leiðinni í vinnuna til að lesa allt það sem skiptir máli, hæfilega vandlega. Ég les oftast blöðin aftanfrá vegna einhverrar bæklunar í flettiputtunum, sem er afar ópraktískt því þá á ég eftir allar "main headlines" fréttir þegar ég er nánast kominn í vinnuna. En eins og áður segir þá hefur blaðið oftast passað. Til upprifjunar skal það tekið fram að ég er u.þ.b. hálftíma á leiðinni í vinnuna með strætó. Ég hef þó lagt til breytingar á leiðinni sem gætu sparað mér 8 mín í ferð en er ekki sannfærður um að hlustað verði á mig. En allavega, þegar ég hafði flett u.þ.b. 6 sinnum þá breyttist áferð blaðsins og fljótlega kom í ljós að ég var byrjaður að lesa Bændablaðið. Fyrir þá sem þekkja mig þá er ég forfallinn aðdáandi Bændablaðsins og les það við hvert tækifæri, á biðstofum, opinberum stofnunum og heima í Tungu. Bændablaðið er engin léttavara óg þar reyndist vera ýmislegt sem mig fýsti að lesa en þegar vagninn beygði inn í Borgartún var ég víðs fjarri því að vera kominn í gegnum alla þessa lesningu. Aukablað af þessu tagi inn í 24 stundum er bara of mikið í hefðbundna strætóferð. En ég verð að viðurkenna að Bændablaðið var skemmtilegt tvist á þessari annars tilbreytingarlitlu leið með strætó.